Κάθε αναπαράσταση η ομοίωμα ενός υλικού αλλού αντικειμένου με τη χρησιμοποίηση της ζωγραφικής, της πλαστικής, της τέχνης του κεντήματος λέγεται εικόνα του αντικειμένου. Ο όρος όμως εικόνα έχει επικρατήσει για την αναπαράσταση στιγμών της ζωής και της δράσης των μεγάλων εκκλησιαστικών μαρτυριών και αγίων, καθώς και η απεικόνιση με την τέχνη της προσωπογραφίας τους. Η ύπαρξη εικόνων και η κατασκευή τους χάνετε στα βάθη των αιώνων. Ο πρωτόγονος άνθρωπος απεικόνιζε με τα λιγοστά μέσα που είχε στην διάθεση του, διάφορες παραστάσεις της καθημερινής του ζωής που τον είχαν εντυπωσιάσει. Από αυτήν την προσπάθεια του ξεκίνησε και ένα από τα πρώτα είδη γράφεις, η εικονογραφική γραφή. Πάρα πολλές εικόνες της εποχής εκείνης έχουν σωθεί ως τα σήμερα στο εσωτερικό των σπηλαίων τον πρωτόγονων οικισμών. Η πρώτη όμως προσπάθεια αλλαγής της υφής της τέχνης του σχεδιασμού εικόνων, από απλή περιγραφική εργασία σε τέχνη έγινε στους αρχαίους ελληνικούς χρόνους, για να γνωρίσει την ολοκλήρωση της στης απλές και λιτές εικόνες της βυζαντινής περιόδου.
Με τον όρο εικόνα στη βυζαντινή τέχνη περιλαμβάνονται όλοι οι φορητοί πίνακες που ήταν σύνηθες ξύλινοι και αποτελούσαν ζωγραφικές αναπαραστάσεις αγίων η συνθέσεων που είχαν παρθεί από την καινή και παλαιά διαθήκη η και από τους βίους των αγίων. Η βυζαντινή εικόνα με την αισθητική ευλαβικότητα της και τα συμπαθητικότατα χρώματα αποτελούσε και αποτελεί την έκφραση, με τρόπο σαφή και λιτό του δογματικού περιεχομένου της βυζαντινής εικόνας που εξελίσσεται σε αριστούργημα τέχνης και αποτελεί ιερό κειμήλιο και φυλαχτό των οικογενειών που κατόρθωσαν να το διαδώσουν με πολλή προσοχή μέσα από της μεγάλες περιπέτειες που πέρασε το έθνος μας.
Οι εικόνες αυτές από την πρώτη κιόλας εποχή των βυζαντινών χρόνων βρήκαν θέση στους ναούς ιδιαίτερα στο τέμπλο, που για αυτό ακριβός το λόγο ονομάστηκε εικονοστάσιο. Τις πιο πολλές φορές τις συναντάμε σαν ανεξάρτητους πίνακες αλλά δεν είναι όμως και λίγες οι περιπτώσεις που συναντάμε με τη μορφή δίπτυχων τρίπτυχων, κυρίως μετά την περίοδο της εικονομαχίας και έχει μεγάλη σχέση με το θρίαμβο της Ορθοδοξίας σ’ αυτή την περίπτωση γιατί ευνοήθηκε η παραγωγή τους σε μεγάλη κλίμακα. Η νίκη αυτή αποτέλεσε κι άλλον ένα θρίαμβο της Ορθοδοξίας γιατί έδωσε στις εικόνες την πραγματική τους υπόσταση σαν αναπαραστάσεις γεγονότων και αγίων και όχι σαν αντικείμενα ειδωλολατρικής στάσης.
Χαρακτηριστικό της λατρείας που έτρεφε ο λαός για τις βυζαντινές εικόνες, ήταν οι λεγόμενες «αχειροποίητες» εικόνες, που σύμφωνα με την παράδοση δεν είχαν φτιαχτεί από ανθρώπινο χέρι καθώς και οι εικόνες των οποίων κατασκευαστής αναφέρεται ο Ευαγγελιστής Λουκάς Στην λειτουργική η βυζαντινή εικόνα κατέχει σπουδαία θέση. Είναι έργο που προσπαθεί να φέρει σ’ επικοινωνία τον άνθρωπο με Θεό, να τον κινήσει να προσευχηθεί. Η εικόνα αποτελεί το δρόμο και το μέσο με το οποίο οδηγούμαστε στο Θεό. Εδώ πρέπει να διευκρινιστεί ότι όταν λέμε εικόνα στη βυζαντινή εκκλησιαστική ζωγραφική δεν εννοούμε μια θρησκευτική ζωγραφιά. Ωραιότατες συνθέσεις με ψηφίδες αποτελούν τμήμα της βυζαντινής εικονογραφίας.
Ακόμη και η γλυπτική θα είχε θέση στη δημιουργία εικόνων, αν η ορθόδοξη Εκκλησία δεν απόρριπτε την τέχνη αυτή σαν κατ’ εξοχή ειδωλολατρική τέχνη. Ανάλογα με τον προορισμό τους, οι βυζαντινές εικόνες χωρίζονται σε 3 βασικές κατηγορίες:
α) βυζαντινές εικόνες του τέμπλου
β) βυζαντινές εικόνες του προσκυνηταριού και
γ) αφιερωματικές βυζαντινές εικόνες
Σε αυτές ανήκουν οι 4 μεγάλες εικόνες που συναντάμε σε κάθε ναό και είναι της Παναγίας και του Χριστού, του Ιωάννη του Προδρόμου και η τέταρτη ανήκει αντίστοιχα στον άγιο που στο όνομα του είναι κτισμένη η εκκλησία. Οι δεύτερες είναι πιο πολλές απ΄ τις πρώτες και περιλαμβάνουν προσωπογραφίες αγίων καθώς και παράστασεις απ’ τη ζωή τους, ενώ οι τρίτες έχουν θέματα ανάλογα με τις προτιμήσεις των αφιερωτών τους. Στην σημερινή ορθόδοξη Εκκλησία οι άγιες εικόνες χρησιμοποιούνται τόσο στην Εκκλησία όσο και στα σπίτια των πιστών που αποδίνεται σ’ αυτές τιμητική προσκύνηση που, αν και γίνεται προς τους αγίους και τους αγγέλους που απεικονίζουν, ανάγεται έμμεσα στο Θεό. Είναι φανερό ότι με την ορθή λατρεία των εικόνων διεγείρεται η πίστη και ζωογονείται η ευλάβεια των χριστιανών.
Βιβλιογραφία
Εγκυκλοπαίδεια: Ευρώπη -Ελλάδα- κόσμος και Θεόδωρος Χριστόπουλος
Με τον όρο εικόνα στη βυζαντινή τέχνη περιλαμβάνονται όλοι οι φορητοί πίνακες που ήταν σύνηθες ξύλινοι και αποτελούσαν ζωγραφικές αναπαραστάσεις αγίων η συνθέσεων που είχαν παρθεί από την καινή και παλαιά διαθήκη η και από τους βίους των αγίων. Η βυζαντινή εικόνα με την αισθητική ευλαβικότητα της και τα συμπαθητικότατα χρώματα αποτελούσε και αποτελεί την έκφραση, με τρόπο σαφή και λιτό του δογματικού περιεχομένου της βυζαντινής εικόνας που εξελίσσεται σε αριστούργημα τέχνης και αποτελεί ιερό κειμήλιο και φυλαχτό των οικογενειών που κατόρθωσαν να το διαδώσουν με πολλή προσοχή μέσα από της μεγάλες περιπέτειες που πέρασε το έθνος μας.
Οι εικόνες αυτές από την πρώτη κιόλας εποχή των βυζαντινών χρόνων βρήκαν θέση στους ναούς ιδιαίτερα στο τέμπλο, που για αυτό ακριβός το λόγο ονομάστηκε εικονοστάσιο. Τις πιο πολλές φορές τις συναντάμε σαν ανεξάρτητους πίνακες αλλά δεν είναι όμως και λίγες οι περιπτώσεις που συναντάμε με τη μορφή δίπτυχων τρίπτυχων, κυρίως μετά την περίοδο της εικονομαχίας και έχει μεγάλη σχέση με το θρίαμβο της Ορθοδοξίας σ’ αυτή την περίπτωση γιατί ευνοήθηκε η παραγωγή τους σε μεγάλη κλίμακα. Η νίκη αυτή αποτέλεσε κι άλλον ένα θρίαμβο της Ορθοδοξίας γιατί έδωσε στις εικόνες την πραγματική τους υπόσταση σαν αναπαραστάσεις γεγονότων και αγίων και όχι σαν αντικείμενα ειδωλολατρικής στάσης.
Χαρακτηριστικό της λατρείας που έτρεφε ο λαός για τις βυζαντινές εικόνες, ήταν οι λεγόμενες «αχειροποίητες» εικόνες, που σύμφωνα με την παράδοση δεν είχαν φτιαχτεί από ανθρώπινο χέρι καθώς και οι εικόνες των οποίων κατασκευαστής αναφέρεται ο Ευαγγελιστής Λουκάς Στην λειτουργική η βυζαντινή εικόνα κατέχει σπουδαία θέση. Είναι έργο που προσπαθεί να φέρει σ’ επικοινωνία τον άνθρωπο με Θεό, να τον κινήσει να προσευχηθεί. Η εικόνα αποτελεί το δρόμο και το μέσο με το οποίο οδηγούμαστε στο Θεό. Εδώ πρέπει να διευκρινιστεί ότι όταν λέμε εικόνα στη βυζαντινή εκκλησιαστική ζωγραφική δεν εννοούμε μια θρησκευτική ζωγραφιά. Ωραιότατες συνθέσεις με ψηφίδες αποτελούν τμήμα της βυζαντινής εικονογραφίας.
Ακόμη και η γλυπτική θα είχε θέση στη δημιουργία εικόνων, αν η ορθόδοξη Εκκλησία δεν απόρριπτε την τέχνη αυτή σαν κατ’ εξοχή ειδωλολατρική τέχνη. Ανάλογα με τον προορισμό τους, οι βυζαντινές εικόνες χωρίζονται σε 3 βασικές κατηγορίες:
α) βυζαντινές εικόνες του τέμπλου
β) βυζαντινές εικόνες του προσκυνηταριού και
γ) αφιερωματικές βυζαντινές εικόνες
Σε αυτές ανήκουν οι 4 μεγάλες εικόνες που συναντάμε σε κάθε ναό και είναι της Παναγίας και του Χριστού, του Ιωάννη του Προδρόμου και η τέταρτη ανήκει αντίστοιχα στον άγιο που στο όνομα του είναι κτισμένη η εκκλησία. Οι δεύτερες είναι πιο πολλές απ΄ τις πρώτες και περιλαμβάνουν προσωπογραφίες αγίων καθώς και παράστασεις απ’ τη ζωή τους, ενώ οι τρίτες έχουν θέματα ανάλογα με τις προτιμήσεις των αφιερωτών τους. Στην σημερινή ορθόδοξη Εκκλησία οι άγιες εικόνες χρησιμοποιούνται τόσο στην Εκκλησία όσο και στα σπίτια των πιστών που αποδίνεται σ’ αυτές τιμητική προσκύνηση που, αν και γίνεται προς τους αγίους και τους αγγέλους που απεικονίζουν, ανάγεται έμμεσα στο Θεό. Είναι φανερό ότι με την ορθή λατρεία των εικόνων διεγείρεται η πίστη και ζωογονείται η ευλάβεια των χριστιανών.
Βιβλιογραφία
Εγκυκλοπαίδεια: Ευρώπη -Ελλάδα- κόσμος και Θεόδωρος Χριστόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου